گرفیتی

گرفیتی : هنر و بزه

نویسنده : دنیل الیور تاکر

تلخیص و ترجمه : کسرا آرام

تاریخچه / مقدمه

هرگاه که به اطرافم نگاهی می اندازم ، خودم را در شهر بابل ولی نمونه امروزی آن می یابم . شهری که پر از وسوسه ، گناه ، فساد ، بی عدالتی است . شهری که مملو از انسانهایی گمراه است که بیشتر به برده هایی روانی شباهت دارند . فکر می کنم که تنها راه برای بیدار کردن این مردم از خواب این است که هر آنچه که می دانند از بین برده شود : شغل هایشان ،تجارت خانه هایی که همگی در آن گرد می ایند و یا حتی شهر هایشان ! .باید برروی قطارها ، محل های کارشان ، بزرگراه ها و هر آنچه که وجود دارد نقاشی کرد . باید به آنها فهماند که فرهنگ هنوز نمرده است و دست کم کسانی هستند که برای زنده ماندن آن بجنگند .

اینها را کودا ، جوانی 21 ساله اهل فیلادلفیا می گوید ، وقتی از او پرسیده می شود که چرا بر روی دیوارها می نویسد . او از 6 سال پیش تا حالا در حال نوشتن بر روی دیوارها است .

واژه ی گرفیتی (GRAFFITI) -کلمات و نقاشی هایی است که بر روی دیوار حک و یا نوشته می شوند – از ریشه لاتین گرفین "graphein"(نوشتن ) و خود کلمه گرفیتی جمع لغت ایتالیایی گرفیتو "graffito." است .

تاریخ گرفیتی ( به معنای نوعی سبک هنری ،که تنها درمکان های عمومی یا خصوصی بدون کسب اجازه از صاحب مکان انجام می شود ) به اواخر دهه ی 60 می رسد ولی در معنای عام آن همواره وجود داشته است . برخی می گویند که این سبک بیانگر نیاز انسان برای ارتباط با دیگران است و تاریخ اینگونه ارتیاط ها به قدمت اولین هنر ارتباطی یعنی نقاشی می باشد .

اوخر دهه ی 60 بود که " جولیو 204 " تگ(علامت ) خود را بر روی .....