Sometimes all you need is just a hug

گاهی یک آغوش تنها چیزی است که در دنیا من وتو بدان نیازمندیم . آغوش رایگان داستان  بحث برانگیز و واقعی مردی است به نام خوان من ،مردی که تنها ارمانش یافتن غریبان شهر و در اغوش گرفتن آنان با هدف روشن ساختن دوباره چراغ زندگی آنان بود .در عصر مرگ ارتباط اجتماعی و انسانی ،بروز  جنبش آغوش رایگان به خودی خود حادثه ای عظیم تلقی خواهد شد . خوان به عنوان نماد امید بشری در خیابان ها ی شهر گام برداشت . اما مقامات پلیس مانع از این کار  شدند . داستان از آنجا شروع شد که :

 پس از عمری زندگی در شهر لندن با دگرگون شدن دنیای درونم تصمیم به بازگشت به خانه گرفتم . با فرود هواپیما در سیدنی ،تنها چیزی که در اختیار داشتم یک ساک پر از لباس و یک دنیا اشفتگی بود . هیچ کس به استقبالم نیامده بود . خانه ای نداشتم که به آن بروم و من در شهر خودم همچون گردشگری  تنها بودم . در حالیکه در مقابل درب فرودگاه ایستاده بودم ،مردمی را می دیدم که مسافرانشان را انتظار می کشیدند . آنها با آغوش باز رو در روی هم ایستاده به هم لبخند می زدند و همدیگر را سخت در آغوش می گرفتند . من هم آن بیرون کسی را انتظار می کشیدم . کسی که از دیددن من خوشحال شود . کسی که مرا در آغوش گیرد .دست به کار شده و بر روی مقوایی نازک با  ماژیک علامتی را کشیدم  .

با یافتن پرهیاهو ترین پیاده روی شهر مقوا را  بر بالای دست بردم . مقوایی که دربردارنده دو کلمه ی  "آغوش رایگان " بود . و اما عابرین یک ربع ساعت به من خیره شدند. اولین کسی که کنارم ایستاد ،بر روی شانه ام دستی زده و گفت که چطور سگ اش را امروز صبح از دست داده است . سگ آن زن صبح انروز مرده بود . به من گفت که آنروز صبح اولین سالگرد مرگ تنها دخترش در تصادف نیز بوده است . می دانستم که تا چه اندازه در این دنیا احساس تنهایی میکند و تا چه اندازه به آغوش گرم یک نفر نیازمند است . من زانو زده و او را در آغوش گرفتم . وقتی از هم جدا می شدیم دیدم که لبخند می زند.

 هر کسی دردی دارد و بی شک درد روحی آن زن بیشتر از درد من بود . برای کسی که روی در هم کشیده است ،یک لبخند حتی در نهایت کوتاهی نیز ،برای همیشه  ارزشمند خواهد بود .

منبع

تلخیص و ترجمه : کسرا آرام